Określenie cen transferowych nie należy do zadań łatwych. Decyzja odnośnie metody, jaką wybierzemy, aby wycenić dany transfer, zawsze powinna prowadzić do tego, aby wybrana metoda była najwłaściwsza. Z tego właśnie powodu w pierwszym kroku powinniśmy zanalizować słabe oraz mocne strony dostępnych metod. W kolejnym kroku należy dokonać weryfikacji spójności pomiędzy wybraną metodą oraz ogólnym charakterem transakcji.

Metody szacowania cen transferowych

Istnieją metody oszacowania cen transferowych, które podzielić możemy na metody ustawowe i z wytycznych oraz na metody niepodatkowe. Ustawowe szacowanie cen transferowych odbywa się poprzez:

1. Porównywalne ceny niekontrolowane

Czyli porównanie cen ustalonych w transakcji pomiędzy powiązanymi podmiotami z cenami stosowanymi w porównywanych transakcjach przez niezależny podmiot. To na jej podstawie dokonuje się określenia wartości rynkowej transakcji, która została zawarta. Porównanie cen może odbyć się na dwa sposoby:

• poprzez wewnętrzne porównanie cen, które przeprowadzamy opierając się o cenę stosowaną przez dane podmioty w transakcjach z podmiotem niezależnym,
• poprzez zewnętrzne ceny, które przeprowadzamy w oparciu o ceny, które stosowane są przez inne niezależne podmioty.
• Prawidłowe stosowanie tej metody jest możliwe w sytuacji, gdy produkty są niezróżnicowane, a różnice nie mają wpływu na końcową cenę przedmiotu.

2. Ceny odprzedaży

Polegającą na obniżeniu ceny, która określona została w danej transakcji, o kwotę marży odprzedaży. Tak uzyskana cena może być brana za cenę rynkową. Metoda ta stosowana jest w obrocie towarów i ustala się ją poprzez obniżenie ceny o marżę z odprzedaży. Za marżę ceny odsprzedaży uznaje się wydatki poniesione bezpośrednio i pośrednio, które związane są z daną transakcją, pomijając koszty ogólne zarządu oraz stopę zysku. Marża nie obejmuje również wydatków, które stanowią równowartość cen przedmiotu.

Ustalić możemy ją w wyniku odniesienia do poziomu marży, jaką stosuję się u innych podmiotów w transakcjach, które zawierane są pomiędzy podmiotami niezależnymi. Przy ocenie jej wysokości musimy uwzględnić przede wszystkim:

• to, co zmieniło w okresie pomiędzy zakupem a odprzedażą, do czego wlicza się zmiany rynkowe z zakresu kosztów, kursów walut oraz inflacji,
• to jak zmienił się stan danej rzeczy oraz stopień jej zużycia, które są wynikiem postępu technologicznego w określonej dziedzinie.

3. Rozsądną marżę

Inaczej zwaną "koszt plus". Polega ona na ustaleniu ceny sprzedaży na poziomach baz kosztowych oraz narzutu zysku, które porównywalne są do tych ustalanych pomiędzy podmiotami niezależnymi, uwzględniającymi porównywalne funkcje, ryzyko oraz aktywa. Bazą kosztów będą tutaj sumy kosztów, jakie zostały związane w sposób bezpośredni z nabyciem lub wytworzeniem przedmiotu transakcji. Jednak nie obejmuje ona kosztów zwanych kosztami ogólnymi zarządu, będącymi kosztami jednostki w pojęciu całości oraz związanymi z jej zarządzaniem. Metoda ta oparta jest na zysku, który jest kalkulowany poprzez bazę kosztową.

Narzutem zysku w odniesieniu do danej bazy kosztowej jest ustalenie poprzez dokonanie odniesienia do poziomu zysku, jaki dany podmiot zastosował w porównaniu do innych podmiotów niezależnych. Aby udało się dokonać obliczenia ceny transferowej w oparciu o daną metodę, należy w odpowiedni sposób zidentyfikować jakie koszty zostały poniesione w danej transakcji kontrolowanej oraz rentowność danej transakcji niekontrolowanej.

4. Marżę transakcyjną netto

Polegającą na określeniu marży zysku netto, którą udało się uzyskać podmiotowi w transakcji z innymi podmiotami powiązanymi oraz określenie jej na poziomach marż, które uzyskują inne podmioty z podmiotami niezależnymi. Marże tę można określić również jako łączną różnicę pomiędzy przychodami z danej transakcji a poniesionymi kosztami. Stosując daną metodę, należy bardzo dużą uwagę zwrócić na występowanie różnic pomiędzy podmiotami, których marże porównujemy. Sama metoda jest podobna do metody kosztu plus jednak jedynie pod względem technicznym.

To, co różni dane techniki to możliwość dokonania dowolnego wyboru w zakresie wskaźników rentowności, będącego odniesieniem badanej marży. Za dawny wskaźnik możemy przyjąć marżę operacyjną oraz zwrot z aktywów, które są zaangażowane. Zaletą jej wykorzystania jest natomiast to, że marża netto o wiele mniej zależy od różnicy w funkcji realizowanej przez przedsiębiorstwo w transakcjach, które są porównywane. Co ważne, przy wykorzystaniu danej metody nie wymaga się przeprowadzania dokładnych analiz dotyczących funkcjonalności w stosunkach do strony transakcji innych podmiotów niż przez nas badane.

5. Podział zysku

Polegającą na wskazaniu łącznego zysku, jaki udało się uzyskać dzięki danej transakcji oraz podziale tych zysków pomiędzy dane podmioty w proporcji, której dokonałyby podmioty będące niezależnymi. Zysk łączny uzyskuje się poprzez zastosowanie wspólnych standardów rachunkowości oraz wspólnej waluty, jeśli tylko podmioty, które są powiązane, stosują wspólną walutę oraz wspólne standardy rachunkowości. W innym przypadku łączny zysk można określić w wyniku zastosowani standardów rachunkowości oraz waluty stosowanej przez jeden z podmiotów.